Onze eerste dag in Bhaktapur! Happy Vijaya Dashain!

Namaste!

Onze eerste "echte" dag in Nepal. Als eerst kijken we naar buiten, gister hebben we het namelijk nog niet kunnen zien omdat het al donker was. We zijn onder de indruk van de gebouwen, die provisorisch in elkaar zitten en waar veel schade aan te zien is door de aardbeving .Vanuit onze kamer kunnen we een stuk van de grote tempel zien, die op het plein van Bhaktapur staat.

We hebben redelijk goed geslapen. De bedden zijn hier erg hard. Het is een houten plank met een “matras” er op. Het matras zou bij ons meer voor tuinstoelkussen door gaan qua dikte.. Maar creatief met dekens hebben we er wat van gemaakt. Vin heeft als een blok geslapen. Ik heb ook redelijk geslapen, maar moest nog erg wennen aan alle geluiden. Je hoort soms veel honden blaffen en rond 04.30uur wordt er een bel geluid om te gaan bidden in de tempel. Rond 09.00uur kwamen we beneden en daar kregen wij een Tika, een rode stip op het voorhoofd. Dit ter gelegenheid van de 10de dag van het festival. We deden onze schoenen uit en waste onze handen met water, en mochten op een kussentje gaan zitten. Daar kregen we eerst oranje poeder op ons hoofd en daarop kwam de Tika, dit is rijst met rood poeder. De man krijgt de Tika op het derde oog (ongeveer tussen de wenkbrauwen) en de vrouw krijgt de Tika hoger op het voorhoofd, ongeveer tegen de haargrens aan. Daarbij zetten ze ook een zwart streepje met zwart poeder. De Tika staat symbool voor gezondheid, bescherming en een lang leven. We kregen ook een rood lintje, om om onze hals te doen en we kregen bladeren van een plant van de gewassen die ze hier kweken, zoals soya bonen, rijstplanten enz. De man doet deze achter zijn oor en de vrouw doet deze in haar haar. We kregen ook een banaantje om te eten. We sloten af met het Namaste gebaar. Je handen tegen elkaar voor je borst en een lichte buiging naar voren. “ You are now part of the family” zei Krishna tegen ons. Dit was erg bijzonder.

Hierna kregen we ontbijt op het dakterras, met een mooi uitzicht over de stad. Het was al heerlijk weer en met het zonnetje werd het zelfs heel warm. Vandaag is de belangrijke feestdag en Krishna vraagt ons mee naar de tempel. We frissen ons wat op en gaan dan met Krishna, zijn moeder en een van zijn zonen met de auto naar de tempel. Hier worden we compleet overweldigd door alles wat er te zien is. Vrouwen zijn in de mooiste gewaden gekleed en overal hoor je muziek, gemaakt door o.a. trommels. Krishna verteld ons dat dit de hele dag door gaat, mensen komen naar de tempels om de goden te eren en gaan langs familie om elkaar een Tika te geven. Op straat hoor je veel muziek en alle vrouwen zijn kleurrijk gekleed. We gaan over een brug en bij het water, wassen / besprenkelen mensen zich met heilig water. Krishna besprenkeld ons symbolisch met heilig water. Ook worden er kaarsjes aangestoken, een soort lont in een schaaltje, dit is om de overledenen te gedenken en te eren. Verder wordt er rijst en bladeren en bloemen gestrooid. Dit is als offer voor de goden. We lopen een ronde om de tempel, waar mensen de 9 goden eren. We krijgen hier ook een touwtje, om om onze hals te doen. We weten gewoon niet waar we moeten kijken, zoveel moois en zoveel indrukwekkende dingen zijn er te zien.

We gaan weer terug naar het guesthouse en gaan dan met Krishna Bhaktapur in. Vanwege het festival zijn veel kinderen van het kindertehuis naar hun familie. We zijn dus nog niet bij het kindertehuis geweest. We zijn er wel langs gereden en het ligt op loop afstand van het guesthouse. Deze eerste dagen kunnen we dus gebruiken om een beetje te acclimatiseren en de omgeving te verkennen.

We hebben een speciale kaart nodig voor het verblijf in Kathmandu Valley, dit wil de regering om zo inzichtelijk te hebben welke toeristen er in Nepal zijn. Krishna gaat met ons mee om dit te regelen. Krishna geeft ons gelijk een rondleiding en laat zien waar we geld kunnen halen, waar een supermarktje is en hij laat ons een aantal pleinen zien. Bij het tourist information punt helpt hij ons met het juiste document. Je hebt hier pasfoto’s nodig om deze documenten aan te kunnen vragen, maar vanwege het festival is dit gesloten. We regelen dit dus morgen en hebben nu een tijdelijk document bij ons. Het kan zijn dat je als toerist gecontroleerd word namelijk. We krijgen een plattegrond mee en Krishna laat ons nog wat belangrijke punten zien en verteld ons waar we goed kunnen eten als toerist. Dit omdat we het lokale eten nog niet goed zullen verdragen. Dan gaan we terug naar het guesthouse. Krishna gaat vandaag met zijn gezin langs familie en verschillende tempels. We spreken af dat we vandaag gebruiken om Bhaktapur verder te ontdekken. We frissen ons nog wat op, het is inmiddels erg warm namelijk en we gaan nu samen Bhaktapur in. We kijken onze ogen uit. Zowel naar mooie dingen als mindere mooie dingen. De gebouwen zijn prachtig, de mensen zijn heel vriendelijk en iedereen loopt vandaag in de mooiste kleding, daarnaast zien we ook de schade die de aardbeving heeft aangericht. Dit is inmiddels twee jaar geleden, maar de middelen zijn er niet om alle schade te herstellen. Bij een aantal gebouwen is een foto geplaatst van hoe het was voor de aardbeving. We zijn erg onder de indruk van de schade.. Ik wordt er helemaal naar van en heb over mijn hele lichaam kippenvel.. het is echt verschrikkelijk om te zien hoeveel er kapot is.. de brok stukken liggen nog steeds op straat en gebouwen worden door palen en een soort steiger op z’n plaats gehouden.

We gaan naar een koffie tentje en bestellen een koffie en een ijskoffie. Ik moet er een beetje om grinniken want ik krijg letterlijk koffie met ijsklontjes. We moeten alle indrukken even op ons laten inwerken en al pratende word ik opeens emotioneel. Het is zo bijzonder om hier te zijn en tegelijkertijd nog zo onwerkelijk. Wat we in een dag hebben gezien is wat we normaal in een hele vakantie meemaken.. Ik vind het zo bijzonder om te zien dat ondanks dat deze mensen zo arm zijn, zoveel verlies hebben geleden door o.a. de aardbeving, ze toch nog zo opgewekt, zo vriendelijk zijn en op een dag als vandaag zo genieten en feest vieren. En ondanks dat wij behoorlijk opvallen met ons witte huidje en ook een stuk groter zijn dan de gemiddelde bevolking hier, krijgen we van iedereen de Namaste groet, en wordt ons een happy Dashain gewenst. We worden welkom geheten alsof het de normaalste zaak van de wereld is, we horen er gewoon bij. Geloof en familie is hier erg belangrijk. Ik ben onder de indruk van het feit dat men hier gewoon nog echt gelooft… In deze wereld lijkt dat soms niet meer in te denken. Alsof alles maar gebaseerd moet worden op feiten, alles willen we verklaard hebben, we willen het snappen. Maar hier wordt nog echt geloofd.. En dat is wat me zo raakt. Zo raakte we aan de praat met een man die een hele mooie winkel met zijn broer runt. Het is een winkel aan het plein van Bhaktapur, en natuurlijk is het gericht op het toerisme, maar we raken aan de praat en deze man verteld ons veel over het festival, over het geloof en verteld ons zo ook over een ketting die is gemaakt van steen uit de Himalaya. Zij geloven dat dit een helende werking heeft. Hij verteld ons, "we hebben hier geen dokter, en als die er dan al is, is het vaak te duur om medicijnen te kopen." Zij hebben het geloof in de helende werking echt nodig verteld hij. Het is een ketting met ronde kralen en om en om staat elke kraal voor man, vrouw, man, vrouw enz. Ze gebruiken deze ketting ook om te mediteren. Ze laten de kralen dan door hun hand heen glijden en zeggen daarbij een mantra. De man wil ons laten zien hoe zij de ketting als healing gebruiken. Ze schrapen een kraal heel hard over een stuk steen en drukken deze kraal kort op de bovenkant van de hand. Hij deed dit eerst bij Vincent. Vincent voelde een soort schok door zijn lichaam en kreeg helemaal kippenvel. Hij deed het ook bij mij. Het was heel heet en het is inderdaad alsof je een soort schok door je lichaam krijgt. Hiervan zou je weer helemaal gezond moeten zijn. Ze gebruiken het ook door de kralen in water te leggen en dit op te drinken. Deze man laat ons echt zien hoe belangrijk het geloven voor hun is. Dat is waar ze de kracht en moed uithalen. We zijn er erg geraakt door.

We lopen verder door de straatjes en moeten ook een beetje grinniken als we de elektriciteit bedrading hier zien hangen, alles loopt door elkaar en is soms op een kluitje bij elkaar gebonden, ook moet je soms bukken omdat de bedrading zo laag hangt. Krishna had ons er al voor gewaarschuwd. We lopen langs vele winkeltjes en uiteraard hopen ze van alles aan ons als toerist te verkopen, maar tegelijkertijd zijn ze ook heel geïnteresseerd en willen ze graag vertellen over hun leven en waar dingen voor staan. We hebben zelf maar weinig kleding bij ons, omdat we heel veel spullen hebben meegenomen voor het kindertehuis. Ik heb zelf nog een luchtige broek bij me, maar Vincent begint het nu echt heel warm te krijgen. We kopen een luchtige broek en T-shirt voor hem. Onderweg zien we nog vele plekjes waar geofferd wordt. Zo moet ik opeens een grote stap maken over een hoopje dat midden in het straatje ligt. Als ik er goed naar kijk herken ik het kaarsje, de blaadjes en bloemen, maar er liggen ook kippen poten en vleugels tussen.

We besluiten wat te gaan lunchen bij een van de restaurants die Krishna ons heeft gewezen. We eten hier de Dal Bath, wat hier voor lunch ook heel gebruikelijk is. We krijgen een heel groot bord met rijst, curry, een soort soep die je over de rijst kunt doen en groente. Daarnaast krijgen we ook een soort gezoete yoghurt. Voor twee van deze borden betalen we nog geen 6 euro. We lopen nog wat rond en halen flessen water bij de supermarkt. Dan gaan we terug naar het guesthouse waar we Krishna nog even zien met zijn familie. Zij gaan nu naar de familie van Roshani en wij besluiten wat te rusten op de kamer en alle indrukken te laten bezinken. Ik heb nu ook de tijd om dit alles uit te typen. Ik zit in een ruimte naast onze kamer. De gevel is erg mooi en er zijn geen ramen. Dit is een heerlijke plek om te zitten. Ik voel een briesje en buiten wordt muziek gedraaid en hoor ik kinderen spelen en zingen, terwijl ik onze avonturen rustig kan uitwerken. Het is een behoorlijk verhaal geworden en dan te bedenken dat we hier pas een dag zijn…

Ik ga even naar het toilet en kom er achter dat de wc niet meer door spoelt. We vragen de jongen die hier werkt. Hij kijkt er naar, maar kan zo snel niet vinden wat er aan de hand is. We krijgen een emmer zodat we de wc met water kunnen door spoelen en morgen kijken we wel verder.. hihi.

Rond 17.40uur begon het al te schemeren.  Rond 18.00uur gingen we dus nog even de stad in om wat te eten.  Op het centrale plein zijn nog veel mensen. Er is muziek en er worden nog steeds kaarsjes aangestoken en offers gebracht bij de tempel. We eten bij een leuk tentje op het plein. Het is allemaal heel klein en we moeten bukken om naar binnen te gaan. We moeten drie smalle trappen op en kunnen daar aan een tafeltje plaats nemen. Het is er behoorlijk vol dus ze vragen of we het erg vinden om bij twee andere mensen aan te schuiven. Dit waren mensen uit Amerika, die hier 32 jaar geleden gestudeerd hebben. We hebben leuk met ze zitten praten. We hebben heel verrassend, weer rijst gegeten. Dit zal wel de hoofdzakelijke kost worden de komende tijd.

We zijn nu weer terug op de kamer en we nemen zo nog even een (koude) douche. Er is hier namelijk maar 3 uur per dag warm water tussen 2 en 5, wat verdeeld moet worden over het hele guesthouse.

Veel liefs!
En we plaatsen vanavond ook nog wat foto’s!