Onze reis naar Nepal

29 september 2017 - Bhaktapur, Nepal

Donderdag 28 september was het dan eindelijk zo ver! Onze lang geplande reis naar Nepal.. Het inpakken was nog best een uitdaging, maar het is gelukt! Onze creativiteit is weer even op de proef gesteld, maar we zijn geslaagd! Dus bepakt en bezakt op naar Schiphol! Ruim op tijd waren we op Schiphol zodat we nog even gezellig met onze gezinnen wat konden eten. Rond 19.00uur konden we naar de incheckbalie waar ook nog mijn tante, oom en nichtje naar toe kwamen.

De rollator die we mee namen, kon toch niet helemaal in de koffer en moesten we bij de odd luggage department balie afgeven. Toen we in gecheckt waren en de koffers afgegeven, was het tijd om afscheid te nemen. Na iedereen een dikke kus te hebben gegeven, gingen we naar de douane. Daar moesten we onze schoenen uit doen. Op zich niks geks, maar we hadden beide hele opvallende (happy socks) aan. Het personeel moest er erg om lachen!

Na de douane gingen we door de paspoort controle en toen konden we op ons gemak nog even winkeltjes kijken en even wat drinken. Vanaf ongeveer 21.00uur konden we boarden, dit werd gedaan in zones. Van zone A t/m F. Drie keer raden welke zone wij hadden.. inderdaad zone F! Maar het voordeel was dan weer wel dat we vooraan in het vliegtuig zaten, dus in Dubai waren we er snel uit. We vlogen met een airbus van Emirates, dat alleen al is een ervaring op zich. Het is super groot, luxe en ruim. Iedereen heeft een eigen tvtje waar je films op kan kijken, muziek kan luisteren of spelletjes kan spelen. Je kreeg allemaal een kussentje, een dekentje en een koptelefoon. Over deze manier van reizen dus niks te klagen! Nog overweldigd van alle indrukken startte we een filmpje. Al snel vielen mijn ogen dicht totdat ik vaag ergens “ miss?”  “ miss? Christa van der Heijden?” hoorde.. Vin stootte me aan en daar stond de stewardess, met een glutenvrije maaltijd voor me. Heel lief en goed geregeld allemaal, maar het was inmiddels 24.00uur en ik had op Schiphol een heerlijk zalmpje met een gepofte aardappel gegeten. Maar voor ik het wist had het hele vliegtuig een maaltijd voor z’n snufferd, dus dat werkte we dan ook nog maar even braaf naar binnen. Daarna nog even verder film gekeken en geprobeerd wat te slapen. De vlucht verliep soepel en rond 06.30uur (tijd in Dubai, het is daar 2 uur later dan in Nederland) landde we op Dubai. 

Dubai airport is overweldigend groot en modern. We moesten eerst door een balie waar onze tassen werden gecontroleerd. Onze koffers hoefde we niet op te halen, deze werden direct door gestuurd. We hadden ongeveer 6 uur overstap tijd, maar we besloten om eerst onze gate te zoeken, omdat we al hadden gehoord dat het zo groot is dat mensen er verdwalen.. En dat was maar goed ook! We moesten naar gate F en volgde de borden. Op een gegeven moment kwamen we bij een trein / metro aan… Wat bleek, het is daar zo groot dat we met een trein naar een ander deel moesten. Hier moesten we met een lift naar boven en kwamen opnieuw bij een soort douane aan. Dit was alleen een douane voor arriverende reizigers, dus we vroegen waar we naar toe moesten. We moesten ergens om de achterste balie heen en kwamen toen uit bij een bus station. Daar voelde we ook duidelijk de temperatuur in Dubai. Het was er 30 a 35 graden. Daar stonden we dan met onze wandelschoenen en dikke vesten (deze hadden we maar aan gedaan, omdat het niet meer in de koffers paste.) Opnieuw vroegen we waar we heen moesten en daar werd ons verteld te wachten op een bus die ons naar zone F zou brengen. We konden ons opeens helemaal voorstellen dat mensen hier verdwalen. Het is heel groot en modern en de zones worden wel goed aangegeven op de borden, maar wat verder allemaal de bedoeling is, is niet duidelijk. Het is goed dat we mondig genoeg zijn en het allemaal vragen. Uiteindelijk arriveerde er een gammel busje die ons naar zone F zou brengen. We hebben zeker een kwartier in de bus gezeten. We werden naar een heel ander deel gebracht. Hier werden nogmaals onze tassen gecontroleerd. En ook elke keer moesten we onze schoenen uit doen. We waren daar rond 08.00uur en hadden dus nog alle tijd. We dronken wat koffie en thee en hebben wat rond gelopen, ook konden we ons even opfrissen. We hebben er ontbeten en nog een lekker sapje gedronken en ik heb er nog wat kunnen slapen.

Rond 11.30uur konden we boarden. We werden met een bus naar het vliegtuig gebracht. Onze buschauffeur was alleen het vliegtuig kwijt en reed zoekend rond. Uiteindelijk stopte we tussen twee grote vrachtvliegtuigen en hij ging druk in overleg met iemand. Uiteindelijk bleek ons vliegtuig daar wel te staan en konden we aan boord. Zo luxe als de airbus was, zo simpel was dit vliegtuig. Het was er erg warm en allemaal heel krap en klein. Er was verder niets, geen tvtje, geen muziek, dus we besloten om nog wat te slapen. We hebben allebei nog wat kunnen slapen, maar eenmaal wakker sloeg de verveling wel wat toe. Ik las wat in de lonely planet en Vincent raakte aan de praat met de jongen naast ons. Hij werkt in Dubai, maar woont in Kathmandu. Hij kon ons dus veel over Nepal vertellen. Dit was erg leuk. De tijd vloog toen ook om en rond 18.20uur (Nepalese tijd, in totaal is het hier 3 uur en 3 kwartier later dan in Nederland) lande we in Kathmandu.

Bij aankomst moesten we een formulier invullen, ook dit was niet duidelijk aangegeven en we waren blij dat de jongen uit het vliegtuig ons wat hielp. We werden daarna door gestuurd naar een computer waar we allerlei gegevens moesten invullen. Daarna moesten we naar een balie voor een visum, maar deze hadden we al geregeld in Nederland. Dus we vroegen nogmaals wat de bedoeling was. Het bleek toen dat het invullen van de gegevens op de computer niet nodig was en dat we door konden naar de visa controle. Inmiddels kregen we bericht van Krishna dat hij op ons stond te wachten. We gingen naar de kofferband en hier was weer een tassencheck. Waar ik van vermoeidheid er uit flapte “niet nog een keer die schoenen uit hoor! Daar ben ik zo klaar mee” Maar het was hier allemaal wat minder streng en we kregen het idee dat het er mee voor het idee was. De man achter het schermpje zat wat te knikkenbollen en was niet erg bezig met wat er in onze tassen zat. Onze koffers waren er erg snel. We moesten nog even wachten op de rollator en toen konden we naar Krishna toe.

Krishna stond ons al op te wachten en hij had gelukkig een grote auto waar alle koffers en tassen in konden. Vincent wilde rechts instappen, maar ze rijden hier aan de andere kant van de weg en het stuur zat dus ook aan de andere kant. Hihi dat is even wennen. De auto had wel riemen, maar deze waren zo oud en zaten vast, deze werden niet gebruikt. Het “betaald” parkeren zoals wij het kennen ging hier ook anders, in het voorbij rijden drukte Krishna wat geld in de hand van de jongen die daar stond en zo konden we door. We reden over de “grote weg” naar Bhaktapur. Krishna vertelde dat hier eigenlijk een grote weg is en dat deze doorloopt naar China. Het verkeer hier is een ervaring op zich… Alles rijd door elkaar, auto’s, busjes, scooters, motoren, honden lopen over de weg en ook koeien steken gerust de “snel weg” over. Het was al donker (het is hier rond 18.00uur al donker) en er is weinig tot eigenlijk geen straat verlichting. Op een gegeven moment leek er een ongeluk te zijn, toen we er langs reden bleek er een koe over te zijn gestoken die aangereden was door een scooter. Dit was erg zielig om te zien… Koeien zijn hier een heilig dier en lopen dus vrij door het land, zo ook op de snel weg… We kwamen ook busjes tegen waar mensen aan hingen, de bus zat stamp vol. Krishna remde opeens hard, daar bleek gewoon een stuk asfalt weg te zijn.. Ook valt ons op dat er heel erg veel zwerfhonden zijn hier. Eenmaal in het dorpje was het een kunst om te rijden. Het zijn slechte wegen en het gaat omhoog en omlaag. Mensen en honden lopen over straat en al snel was duidelijk dat toeteren hier de oplossing is. Dit hoor je dus ook veel. Op een gegeven moment kwamen we bij een bruggetje die ongeveer even breed was als de auto.. Het ging allemaal maar net, maar voor Krishna was het de normaalste zaak van de wereld…

In ongeveer 45 minuten waren we bij het guesthouse “Heart of Bhaktapur”. Ondank het erg donker was, hebben we onze ogen al uit gekeken tijdens deze rit. Het is zo’n andere wereld… In het guesthouse werd onze kamer gewezen en hier konden we ons even opfrissen, daarna hebben we gegeten met Krishna en zijn vrouw Rosahni. Ook ontmoette we “grandma”, de moeder van Krishna. Ze spreekt geen Engels, maar met handen en voeten en de expressie op het gezicht kom je ook een heel eind. We kregen een typisch Nepalese maaltijd wat Dal Bhat wordt genoemd. Dit is rijst met groente / curry. Het is hier gebruikelijk om met je handen te eten. We krijgen er wel bestek bij maar we willen het graag proberen. Je eet hier alleen met je rechterhand. De linkerhand wordt hier gebruikt om je te reinigen na het toiletgebruik. (er is voor ons gewoon toiletpapier) Over het algemeen eten ze hier veel vegetarisch, maar vandaag kregen we er kip bij. Vlees wordt meestal alleen op feestdagen gegeten en vandaag was een feestdag waarbij dieren als offer voor de goden werden geofferd en later worden klaar gemaakt voor het avondeten. We praatte nog wat met Krishna en Roshani, die beide goed Engels spreken. Ze kennen zelfs een paar woorden Nederlands! Vooral Roshani vind het leuk om de Nederlandse woorden te proberen. Krishna vertelde over het Dashain festival dat op dit moment gevierd wordt. Dit is een belangrijk feest voor de Nepalezen. Het is het feest van de vruchtbaarheid en van de overwinning van goed over kwaad. Er worden 9 goden geëerd, op elke dag 1 god. De tiende dag is groot feest. Het is nu de 9de dag en morgen kunnen we de grote feestdag dus meemaken! Verder verteld Krishna dat ze momenteel zelf ook in het guesthouse wonen. Zij hadden een huis een stukje verder op, maar deze is dusdanig getroffen door de aardbeving dat zij nu zelf ook in het guesthouse wonen. Het huis moet wel weer opgebouwd worden, maar dit duurt erg lang omdat dit erg kostbaar is. We krijgen nog een alcoholisch drankje dat een soort rijstlikeur is. Dit is gemaakt door de familie van Krishna. Hierna gaan we naar boven om te slapen. De mensen gaan hier over het algemeen vroeg naar bed, zo rond 19.00 / 20.00uur  en staan ook vroeg op, zo rond 04.00uur / 05.00uur. Dit om optimaal gebruik te kunnen maken van het licht. We spreken af dat we kunnen uitslapen en dat we rond 09.00uur aan het ontbijt gaan.

Moe maar voldaan gaan we slapen.

Foto’s

7 Reacties

  1. Je opa:
    30 september 2017
    Dankjewel voor dit eerste reisverslag,erg leuk om te lezen,groetjes opa
  2. Elly:
    30 september 2017
    Wat een leuk verslag. Jullie verhaal over de wegen doet mij denken aan Ethiopië. Alles rijd maar door en dan steekt er weer iets over. Wacht vol spanning op het volgende verslag.
  3. Marjorie:
    30 september 2017
    Wat prachtig om alles té lezen over jullie reis... Ik wacht voor de volgende verslag... xx
  4. Karin:
    30 september 2017
    Ha lieverds, wat leuk om t verhaal weer te lezen. Kan me voorstellen dat de douane lol had, hihi. Ik ken Vincent zn sokken n beetje en als jullie dan beiden zo staan 😍. Is t vliegveld van Dubai iid zo mooi als ze zeggen?
    Leuk ook dat jullie met je neus in boter vallen wat betreft t Dashain festival.
    Oke kinders, geniet ervan en hele lieve groetjes van ons beiden
  5. Tom en Jacqueline:
    30 september 2017
    Super verhaal. De reis al een belevenis op zich.
    Zijn de wegen zo slecht door de aardbeving?
    Tot jullie volgende verhaal.
  6. Huub en Karin:
    30 september 2017
    He lieverds wat een verhaal zeg en dat nu al maar wel blij dat alles goed gat e dat julie het nu al naar je zin heb, greetings.
  7. Anja van Hattem:
    30 september 2017
    Fijn dat de reis goed verlopen is. Een prachtig verhaal heb je hier neer gezet Christa. Geniet van jullie verblijf en de leuke ervaring. Wij genieten van jullie reis verslagen. 💋 Ben en Anja