Derde dag van de trekking

Vrijdag 6 oktober

Om 04.00uur gaat de wekker. We hebben goed geslapen, het waren erg lekkere bedden. De kamers waren wel erg gehorig. Ik dacht namelijk dat Vincent lag te snurken maar dat bleek de buurjongen te zijn! Onze guide had ons gewaarschuwd dat het heel koud kon worden ‘s nachts dus dat we ons warm moesten aankleden en eventueel om een extra deken moesten vragen.. Nou daar kwam toch een voordeel van leven in zo’n koud kikkerlandje, want wij hadden het namelijk prima qua temperatuur!

M'n zolen hebben het trouwens ondanks de lijm en tyraps niet gered, dus ik maak deze trekking af zonder profiel onder m'n schoenen!

Rond 04.50uur starten we onze tocht richting Poon Hill via de inmiddels vervloekte stenen trappen. Het zou ongeveer een uur wandelen zijn via stenen trappetjes naar boven. Ook hier hadden we het qua temperatuur prima. We zagen andere in dikke truien, jassen, mutsen, handschoenen enz. Wij hadden wel een trui aan maar deze ging tijdens het wandelen al snel uit. Poon Hill is een aantrekkelijke attractie.. Met zo’n 700 a 800 man gingen we als een soort rups naar boven..

Na de eerste 5 minuten bonkte ons hart uit ons lijf en ademhalen was moeilijk. Omdat je in een redelijk korte tijd snel stijgt, moet je dit soort dingen wel aangeven bij je guide. Wij gaven dit dus braaf aan, maar onze guide zei in alle kalmte “no worries, that’s normal”  Normal?!?! dachten wij, haha! Maar daarna legde hij uit dat dit komt omdat je net wakker bent en je lijf nog in slaapmodes is, nog niet gegeten en dan opeens heel actief moet zijn. We stopte af en toe om op adem te komen en klauterde verder naar boven.

Aangekomen op Poon Hill was ook deze klim het weer alles waard! Als we eenmaal stil staan is het met de wind toch wel fris, dus onze truien zijn toch erg fijn. We hebben geweldig uitzicht over de toppen van de Himalaya en langzaam wordt het lichter. Het is ook volle maan en de lucht is heel helder. Langzaam begint de zon op te komen en op een gegeven moment raakt de zon de toppen van de berg. Dit is een heel bijzonder gezicht.

We moesten erg lachen om een hoop toeristen. Terwijl we stonden te kijken naar de bergtoppen hoorde we een hoop gegil. We keken wat er aan de hand was en aan de andere kant bleek de zon op te komen, iedereen rende die kant op om foto’s te maken, terwijl het meest bijzondere juist aan de andere kant gebeurde. Dat was hoe de zon op de topjes van de besneeuwde bergen scheen.

We maakte veel mooie foto’s en we kwamen Hannes nog tegen die daar op z’n gemak met een bakkie koffie stond.

Vincent moest nog even naar de wc, hij was erg blij dat hij een jongetje is, want dat was wel de ergste wc die hij gezien had! (Ik probeer er binnenkort een foto van te plaatsen)

We maakte nog wat foto’s met Sanjeet bij een bord van Poon Hill waar ook de hoogte bij staat.

Daarna gingen we terug naar beneden. In het begin ging dit heel lekker, maar al snel kwam daar de verzuring in je benen. Met trillende beentjes kwamen we terug bij het t-house, waar we ontbijt kregen. We zaten naast een Engels stel, die kennissen in Nederland bleken te hebben. Ze waren al vaak in Nederland geweest en het leek er op dat ze meer steden hadden gezien dan wij zelf. Haha!

Na het ontbijt pakte we onze spullen en maakte we ons klaar voor de volgende wandeling. Mijn benen protesteerde aan alle kanten, maar Sanjeet stond al weer vol enthousiasme op ons te wachten. We moesten eerst een klein stukje naar beneden om daar over te steken en de wandeling te kunnen starten. Beneden waren veel muilezels. Ik stond gefascineerd te kijken en werd toen opeens door iemand naar achter getrokken, de muilezel aan m’n rechterkant had ik even gemist, dus daar had ik bijna weer omver gelegen…Oeps!

Het eerste stuk van de wandeling was erg zwaar, het waren weer veel trappen op en al was het nog geen 09.00 uur, scheen de zon al volop. Wel hadden we nog prachtige uitzichten op de bergen. Het blijft verbazingwekkend hoe je het ene moment in het bos loopt, het volgende moment door een open veld, met uitzicht op de bergen en weer een ander moment loop je op berg weggetjes. We liepen naar de top van een andere berg, waar we nog leuke foto’s hebben gemaakt. De route is wat wisselend dalen en stijgen en veranderd meer in bos. We komen langs vele mooie watervallen. De ene nog mooier dan de ander. Het is weer heel anders dan gister in de jungle. 

We stoppen om wat te lunchen en komen daar een Nederlands meisje tegen, waar we nog even mee hebben zitten kletsen. Na de lunch start het flinken dalen. Onderweg komen we een water tegen waar we super veel torentjes van steentjes zien. Deze torentjes staan voor geluk en samen met Sanjeet maken we ook een torentje.

Onderweg ergeren we ons wel aan sommige Aziaten (we zullen geen specifieke groepen noemen), maar ze zijn erg luidruchtig en hebben tijdens het wandelen vaak harde muziek aan. Als je dan al hoopte op een kans om dieren te spotten, was die daarmee wel verdwenen.

Tijdens de wandeling naar beneden gaat opeens mijn knie steeds meer pijn doen. Gaat wel weer over dacht ik in eerste instantie, maar het wordt steeds erger en als ik mij verstap bij een boomstronk vertrekt m’n gezicht blijkbaar zo dat ik door Vincent en Sanjeet op een boomstronk wordt neergezet. Ik heb waarschijnlijk een spiertje verrekt in m’n knie.. Maar ik kan hier moeilijk blijven zitten dacht ik, dus zonder profiel onder je schoenen en met een blessure aan je knie vol gas door naar het volgende t-house!

Het laatste uur was flink bikkelen, maar rond half 4 waren we bij het t-house. Dit t-house was erg primitief, MAAR! Er was een warme douche, dus we vonden het allang prima! We namen een lekkere douche en gingen in de gezamenlijke ruimte bij de kachel zitten. Er waren twee Nederlandse mannen waar we gezellig mee hebben zitten kletsen. De slaapkamer was erg primitief. Het was een soort blokhut met kieren en gaten en alles was klam en schimmelig. Er hing een gordijntje voor het raampje wat meer door ging voor zakdoekje en zelfs m’n kussens was beschimmeld. Ik besloot m’n trui maar te gebruiken als kussen.. Ik moest er wel over nadenken dat de mensen in de bergdorpjes in deze omstandigheden leven. Wij slapen er nu een nachtje, maar voor hun is dit dagelijkse kost…

Na een kopje thee gaan we naar bed, morgen de laatste wandeling!