De afgelopen dagen in Nepal

Zondag 15 oktober

Vandaag startte we om 07.00 uur bij Swarga. De kinderen waren al druk in de weer in die studie room. Een aantal kinderen maakte huiswerk en andere kinderen deden oefeningen voor het lopen. We krijgen een kop thee en een ei. Ik deed met een van de kinderen wat Engelse oefeningen en Vincent speelde met twee kinderen die geen huiswerk hoeven te maken. Daarna hebben we met elkaar weer met de lego gespeeld en om 08.00uur verzamelde we ons voor het ontbijt. Er wordt hier als ontbijt dal bhat gegeten (het Nepalese rijstgerecht). Een goede voedzame maaltijd en hoe gek rijst als ontbijt ook klinkt, het ging er prima in!
Na het ontbijt is het tijd om tanden te poetsen, eerst de meiden en dan de jongens, dit om te voorkomen dat iedereen tegelijk de badkamer in wil. De regels zijn duidelijk en iedereen houd zich er netjes aan. Na het tandenpoetsen ga ik mee met de meiden en Vin gaat mee met de jongens. Iedereen kleed zich nu om in schooluniform. Ook hier is weer duidelijk te zien hoeveel de kinderen zelf kunnen. De meiden moeten vooral gemotiveerd worden om door te gaan, omdat het anders een gezellig thee kransje wordt, maar ze redden zich goed. Een van de meiden heeft alleen hulp nodig met haar spalken en haar veters strikken en ik mag haar haren vlechten. Het is een gezellige bedoeling! Ook bij de jongens verliep het goed en is weer duidelijk te zien hoe zelfstandig ze alles kunnen. De kinderen die klaar zijn verzamelen zich weer in de studie room. Twee van de jongens die zo meteen naar school gaan zijn al klaar en spelen met Vin een potje voetbal. Ze zijn erg fanatiek en ze genieten er duidelijk van. De andere kinderen vinden het erg leuk om te zien en zitten er op een rijtje naar te kijken. Als het tijd is voor school, is er van de netjes aangeklede en opgefriste jongens niet veel meer over.. Totaal bezweet vertrekken ze naar school. Wij lopen mee naar de school en onderweg wordt er nog druk gepraat over het potje voetbal en al snel gaat het over wie ze de beste spelers vinden. Ze regelen ook gelijk even dat er morgenochtend weer een potje voetbal gespeeld wordt. Haha die Vin! Onderweg naar de school zien we van alle kanten schoolkinderen in uniform aan komen lopen. Het is leuk om te zien waar ze op school zitten.Eenmaal goed aangekomen op school gaan wij weer terug naar het kinderhuis. We verzamelen ons om naar de daycare ruimte te gaan. We starten de dag in de kring met de gebruikelijke taferelen. We doen nog een oefening waarbij we lichaamsdelen in het Engels oefenen. Dan is het tijd voor een toiletronde en starten we aan de individuele oefeningen met de kinderen. Vandaag is het mijn beurt om mee te kijken bij de fysio. Het is goed om te zien hoeveel individuele tijd en aandacht er is voor dit onderdeel. Zoals we tijdens de outing day ook al hadden ervaren is ook hier niet iets als een arbowet die de lichamelijke gesteldheid van de begeleidsters bewaakt. De rolstoel waar ik van de week mee liep was ook heel klein en als een soort Quasimodo liep ik er achter. Bij de fysio, worden de kinderen uit de rolstoel getild en op een bed gelegd. De fysio oefeningen worden heel zorgvuldig gedaan, de begeleidster die  hier gespecialiseerd is in de fysio, heeft hierin veel geleerd van Ria. Ze is ook erg enthousiast over de BIM activiteit en ziet zeker mogelijkheden om deze tijdens de fysio toe te passen. Samen oefenen we dus ook nog een nummer van de BIM en ik leg haar nog een aantal dingen uit. Een aantal praktische dingen zal ik binnenkort ook nog even uitwerken, zodat ze dit terug kunnen lezen. Ik vind het erg leuk dat we dit hier kunnen delen en kunnen achterlaten. Om 13.00uur lunchen we met de kinderen en na de lunch worden we uitgenodigd om mee te gaan naar de plaatselijke “ timmerman”  om de rollator die we mee hebben genomen op maat te laten maken. De rollator hadden we helaas niet in de juiste maat kunnen krijgen, maar het frame was perfect dus we hoopte dat we het hier op de juiste hoogte konden maken. Hier kennen ze niet zoiets als de Harting Bank, dus met de rollator onder onze arm lopen we richting de grote straat, waar een soort timmerman / lasser aan het werk is. Dit is natuurlijk wel weer in Nepalese maatstaven, waarbij veiligheid niet echt voorop staat. De man heeft niet de juiste maat buizen en we moeten dus zelf op zoek naar de materialen. Een van de begeleidsters gaat kijken of ze verderop wat kan vinden. De andere begeleidster verteld ons dat je hier veelal zelf je materialen moet aanleveren en moet vertellen wat je wilt. Hij kan het dan voor je uitvoeren. Ondertussen zien we hoe hij profesorisch een stuur van een motor probeert te lassen. Ook dit is weer een hele ervaring voor ons! Na een tijdje komt de begeleidster terug met een aantal stalen buizen. We leggen uit hoe we het gemaakt willen hebben en houden ons hart vast als de beste man de zaag in de rollator zet.. Maar we moeten zeggen.. hij werkt zeer secuur! Ik denk dat we er in totaal zeker 1,5uur hebben gestaan/gehangen/gezeten, maar goed in Nederland zou je de rollator denk ik voor 2 weken kwijt zijn en betaal je ook nog eens flink. We hebben de rollator hier namelijk voor 500 rupees laten maken, want ongeveer 4 euro is. We zijn super blij dat het gelukt is! We hebben zelfs nog extra gaten in het frame kunnen laten maken, waardoor deze nog versteld kan worden als de jongen groeit. Teruggekomen bij het kinderhuis laten we de rollator zien aan de jongen waarvoor hij is. Hij is er super blij mee en helemaal trots! Zeer voldaan sluiten we deze dag af! We hebben kunnen bimmen! En de rollator is op maat, waar ze de komende jaren mee vooruit kunnen.
We hebben afgesproken om met een van de begeleidsters (die bij Swarga veel regelt op organisatorisch gebied) koffie te gaan drinken. Het is heel fijn om met haar te praten of het reilen en zeilen hier in Nepal, hoe dingen gaan in Nederland en welke grote verschillen, maar toch ook wel overeenkomsten er zijn. Duidelijk is dat ze hier wat minder van de regels, veiligheid en protocollen zijn, waar wij in Nederland juist wel veel aandacht aan besteden, maar waar wij er af en toe misschien zelfs weer iets te veel van hebben… Hier ligt de nadruk heel duidelijk op het zelfstandig maken en houden van de kinderen. Het gebrek aan geld en materialen is hier denk ik wel de grootste belemmering. We zien dat ze het hart op de goede plek hebben en al lijken ze soms wat streng voor de kinderen, hebben ze absoluut het beste met ze voor. Er zijn hier twee kinderen met epilepsie, doordat er geen verzekeringen zijn, moeten zij de medicatie voor deze kinderen zelf bekostigen. Dit is een grote kostenpost. We geven aan dat we in Nederland geld hebben ingezameld en ook veel donaties hebben mogen ontvangen van familie en vrienden. Hiermee zouden we ze graag willen helpen. Ze vind dit geweldig om te horen. Met elkaar praten we over materialen waar ze erg mee geholpen zouden zijn. Dingen die hierin naar voren komen zijn, kleding en schoenen, epilepsie medicatie, luiers, kniebeschermers (voor twee kinderen die niet kunnen lopen en zichzelf over de grond verplaatsen) en zelf hebben we geïnventariseerd wat we aan activiteiten materialen nog zouden kunnen aanschaffen en nog een aantal dingen voor de BIM. De komende dagen gaan we op zoek en hopen we veel aan te kunnen schaffen voor ze! We gaan terug naar het guesthouse waar we ons even opfrissen en dan gaan we nog even de stad in om wat te eten, mijn buik kan het hier allemaal wat minder waarderen en is een beetje van slag…
We gaan op tijd slapen zodat we morgen weer fris en fruitig naar het kinderhuis kunnen.

16 oktober

Helaas heb ik veel buikpijn, maar ik lap me zelf op en rond 07.00uur zijn we weer bij het kinderhuis. Net als gister zijn er al veel kinderen bezig in de studie room en wij spelen met de kinderen die geen huiswerk hoeven te maken. Rond 08.00uur ontbijten we met elkaar en eten we weer dal bhat. Daarna help ik de meiden weer met zich klaar maken en Vincent helpt de jongens. Ik breng een van de meiden naar school en Vincent speelt een potje schaken met de jongens.Om 10.00uur start de daycare. Initiatiefvol als we zijn proberen we de nieuwe datum op te hangen op het bord, in het Engels gaat dat wel, maar in het Nepalees is het als Chinees voor ons, dus dat werd niet veel haha! We starten de dag weer met gezamenlijk goedemorgen zeggen en het Nepalese volkslied. Daarna spelen we een spel waarbij je na het zingen van een lied zolang mogelijk je mond moet houden, wat wil zeggen dat je naast geen geluid maken ook je tanden niet mag laten zien. Als je tanden te zien zijn, ben je af. Al snel trekt Vincent alles uit de kast om de kinderen aan het lachen te maken. Ze proestte het uit! Een van de meiden is moeilijk te verslaan en houd dan ook stijf haar mond dicht. Ze wint het spel! Er wordt weer gewerkt aan de individuele doelen en wij kijken nog mee bij de fysio.
Helaas ga ik me steeds beroerder voelen en besluiten we de dag vandaag wat eerder af te ronden en rol ik mijn bed in. Vincent zorgt goed voor me en ook Krishna komt bezorgd vragen of het allemaal wel gaat. Nu ik me zo beroerd voel mis ik m’n eigen plekkie thuis toch wel heel erg.. Het is hier allemaal wat meer behelpen, maar goed ook dat hoort bij de ervaring! Vanavond lekker op tijd gaan slapen 
Liefs xx

17 oktober

Vandaag staat er helaas iets heel anders op de planning dan naar het kinderhuis gaan, we gaan een uitstapje maken naar de Nepalese dokter. Ik heb zoveel last van mijn buik en inmiddels al meer dan een week geen ontlasting gehad.. Ik vind het allemaal een beetje spannend, maar m’n energie is naar het 0 punt gezakt en ik voel me echt niet goed, dus het is wel nodig. Gelukkig gaat Roshani met ons mee. Om 10uur gaan we naar de dokter. Ik vroeg nog aan Vin of ze gebeld had voor een afspraak, maar dat was niet zo, ze had gewoon gezegd om 10uur gaan we. Ook dit zal wel weer een belevenis worden! We lopen door een ander deel van Bhaktapur, waar we nog niet eerder geweest zijn. Uiteindelijk arriveren we bij het ziekenhuis. Ik dacht dat we naar een soort huisarts gingen (waarbij ik stiekem hoopte dat het niet een of andere zweverige kwakzalver zou zijn), maar wat ik er van begrijp hebben ze hier niet echt huisartsen zoals wij dat kennen en ga je dus gelijk naar het ziekenhuis. Roshani werkt in het ziekenhuis en daar ben ik maar wat blij mee want ik zou geen idee hebben waar ik moest beginnen. Alles wordt voornamelijk in het Nepalees aangegeven en ondanks we hier al een tijdje zijn is mijn Nepalees maar drie worden groot. Roshani zegt ons te wachten en zij gaat een ticket voor me regelen. Ze vraagt mijn naam en mijn leeftijd, ik verwachte minimaal mijn geboorte datum, zorgverzekering enz. Maar dat was allemaal niet nodig. Ze komt terug met een ticket wat een soort boekje is, met op de voorkant,  Krista, 26 jaar, Female. We lopen het ziekenhuis in waar in de smalle gangen, heel veel mensen zitten te wachten, ik hoor geluiden die wat mij betreft meer op een bouwterrein thuis horen, maar het blijkt de gipskamer te zijn, waar net iemand zijn gips los gezaagd wordt. We worden in een kamertje gezet en Roshani gaat een dokter halen. We moeten er wel een beetje om grinniken, want van het strak, witte, steriele ziekenhuis zoals wij die gewend zijn is hier maar weinig van te zien. We wachten even en dan komt Roshani ons halen en zegt dat we naar beneden kunnen. We hobbelen braaf achter haar aan. Ik heb geen idee waar we heen gaan, we lopen langs iets wat lijkt op een soort voorraad ruimte en dan opeens staan we in een voorruimte van de operatie kamer… Ik voel me wel beroerd maar zo erg is het nou ook nog niet, schoot er even door me heen! Terwijl er 4 artsen zich in hun operatie kostuum hesen en er allerlei operatie attributen verschenen zat ik wat benauwd op een bankje.. Uiteindelijk kwam er een vrouwelijk dokter aan lopen, pakte er een stoel bij en kwam tegenover me zitten. Ik moest het even verwerken… Maar jawel mijn consult ging hier gewoon in de voorruimte van de operatiekamer plaats vinden! Roshani had een van haar collega dokters gevraagd even tijd voor me te maken. Dit heeft ons zeker uren wachttijd bespaard! De vrouwelijke arts stelde een heleboel vragen, waaronder een heleboel vragen over mijn menstruatie periode,  en of er de mogelijkheid was dat ik zwanger was, want we waren wel getrouwd toch?! Uhmmm no, not yet, stamelde we…. Licht geshockeerd werden we aangekeken, dat blijkt hier allemaal nogal een ding te zijn. Afijn, even vroeg ik me af of mijn vraag wel duidelijk was, want het enige waar ik me zwanger van voelde was van mijn 9 dagen opgehoopte ontlasting… Uiteindelijk stelde ze nog een heleboel vragen, nam mijn bloeddruk op, luisterde naar mijn hart en longen, voelde mijn buik en toen was toch wel de conclusie dat ik last had van obstipatie. Ik kreeg een receptje mee voor medicijnen om dit te verhelpen en advies om veel vezels, groente en fruit te eten (laat dat nou juist het probleem zijn hier) maar goed lief lachen en bedanken en op naar de apotheek. Ook hier hielp Roshani ons weer mee wat erg fijn was. De rest van de dag heb ik liggen kronkelen van de buikpijn, dus dat was wat minder...

Woensdag 18 oktober

Ik ben helaas nog heel beroerd en blijf nog een dagje in mijn kuil liggen, uhmmm in mijn bed bedoel ik. Vincent gaat wel weer naar de kids vandaag!
Na lang te hebben geslapen, wat te hebben ontbeten en gedoucht voel ik me langzaam aan iets beter en werk ik mijn blog bij en probeer nog een aantal dingen uit te werken voor Swarga. 

Later weer een blog met meer over vandaag :)