Onze eerste week bij Swarga

Woensdag 11 oktober

Woensdag bracht Krishna ons met de auto naar Swarga, zodat we alle spullen voor de kinderen konden meenemen. We zetten de spullen nog even weg in een kamertje, want woensdag was er een vol programma. Het was namelijk outing day, wat inhield dat we een dagje op pad zouden gaan. Om eerlijk te zijn is deze dag ons een beetje zwaar gevallen. En zeker niet omdat we niet gewend zijn om hard te werken, want wij weten van ons eigen werk ook wat er allemaal komt kijken bij een dagje uit. Maar de omstandigheden waarin dit ging vonden we heftig om te ervaren. Nadat we alles verzameld hadden gingen we erop uit. Veel kinderen zitten voor een langere afstand in een rolstoel. Om Swarga te bereiken moet je eerst een soort helling af, wat betekend dat we nu met de rolstoelen de steile helling op moeten. Elkaar helpend proberen we de rolstoelen boven te krijgen. Op dit moment is Vincent er die kan helpen met de zware stoelen, maar we realiseren ons ook gelijk dat deze meiden dit normaal allemaal zelf moeten doen. Eenmaal boven kom je gelijk op een “Nepali flat” weg, wat inhoud dat het een zandweg is met een hoop losliggende stenen en kiezels. Hier overheen moeten we bergopwaarts, de grote weg zien te bereiken. Met een hoop gestuntel, waarin je probeert te voorkomen dat je de kinderen als een soort schietstoel uit hun rolstoel lanceert, proberen we aan het einde van deze weg te komen. Ondertussen komen er grote vrachtwagens langs en moeten we de kinderen in alle veiligheid aan de kant proberen te houden. Twee kinderen lopen met een looprek, het is duidelijk te zien dat dit heel zwaar is voor ze. Eenmaal aangekomen bij de grote weg loop je tegen het volgende aan. De straten en wegen van Nepal zijn al niet erg om over naar huis te schrijven, laat staan dat er voorzieningen zijn voor rolstoelgeboden mensen. De grote weg heeft zowaar een stoep, maar deze is in dusdanig slechte staat dat het met de rolstoelen niet mogelijk is om over de stoep te gaan. We moeten dus met de kinderen over de weg, waarbij we voorbij geraasd worden door grote vrachtwagens, bussen, motors enz. Het is levensgevaarlijk! Ik voel echt een beetje de moed in m’n schoenen zakken en voel me even heel machteloos. Ik besef me dat dit niet iets is wat wij kunnen aanpassen, veranderen of verbeteren voor ze. Want al zou je nog zo’n goede rolstoel hebben, de wegen hier in Nepal zijn gewoon te slecht. Voor de begeleidsters is dit heel normaal, maar deze ervaring valt ons heel zwaar. En dan te bedenken dat ze dit elke woensdag met de kinderen ondernemen! Omdat ze weten hoe fijn het voor de kinderen is om er even uit te zijn. We hebben echt diep diep diep respect voor ze! Aangekomen bij “het park” met de grote visvijver arriveren we bij het volgende obstakel. Om het park te betreden moet je eerst een stenen trap op van 4 treden. We verwachten niet dat hier een rolstoel toegankelijke ingang zal zijn en even vragen we ons af hoe we dit gaan doen.. maar ergens kunnen we het al wel raden.. Inderdaad de rolstoelen worden een voor een de trap op GEDRAGEN! En wederom beseffen we dat de hulp van Vincent nu heel prettig is, maar dat ze dit normaal zelf ondernemen. We nemen even een break om op adem te komen en rijden dan door naar de andere kant van de vijver, waar een plek is om beschut te zitten. Ook hier is weer een trapje, we tillen de rolstoelen omhoog en installeren ons op een groot kleed. We hebben bellenblazen en ballonnen meegenomen en al snel is er een hoop gejoel te horen! De kinderen (en de begeleidsters stiekem ook) vinden het geweldig! We spelen met de ballonnen en iedereen probeert de grootste bellen te blazen. We hebben ook een set bij ons om mega bellen te maken. Ook dit is een groot succes! Dit geeft ons weer een enorme boost om iedereen zo te zien genieten. We spelen nog een kaartspel met de kinderen en dan is het tijd om wat te lunchen. Na de lunch gaan we moe, maar voldaan terug naar Swarga. Hier aangekomen is het al bijna 15.00uur en de kinderen gaan zich lekker opfrissen. Wij gaan even terug naar het guesthouse om ons ook op te frissen en dan gaan we nog terug naar Swarga omdat we zijn uitgenodigd om mee te eten. Rond 16.30uur zijn we terug en we drinken eerst Nepalese thee met de kinderen. We kletsen nog wat na over vandaag en daarna eten we met elkaar. Dit dinner was voor de kinderen ter gelegenheid van het einde van het Dashain festival. Tijdens het dinner hebben we nog gesproken met een van de begeleidsters van het kindercentrum. Dit was een fijn gesprek, we hebben onze bewondering en respect uitgesproken en ook aangegeven dat het goed is om te zien hoe ze werken met de dagplanning en de persoonlijke doelen voor de kinderen. Ze vond dit erg fijn om te horen. Ook gaf ze duidelijk aan waar ze nog vragen hebben liggen en waar ze onze hulp kunnen gebruiken. Dit was erg fijn voor ons, omdat we op deze manier wat acties kunnen gaan uitzetten.
Zoals al eerder aangegeven werd zouden ze graag meer inspiratie hebben voor creatieve activiteiten. We hebben inmiddels een aantal leuke activiteiten uitgewerkt. We zullen deze nog verder vertalen voor ze en dan aan ze introduceren. Ook willen we daarbij materialen aanschaffen, die meer variatie in de creatieve activiteiten mogelijk maken. De materialen zijn op dit moment zeer beperkt.
Een hele praktische vraag is de aanschaf van winterkleding. Vanuit Nederland hebben we van familie en vrienden al wat winter kleding kunnen meenemen, waar ze ontzettend blij mee zijn! Maar met het geld dat we hebben ingezameld, kunnen we onder andere hierin nog meer betekenen.
We zien dat de kniebeschermers die een van de kinderen gebruikt, erg versleten zijn. We gaan onderzoeken of we hierin ook iets kunnen betekenen.
Ook vragen ze ons of we mee willen denken in het activiteiten aanbod voor specifiek twee kinderen, die rolstoel gebonden zijn en die lichamelijk helaas steeds verder achteruitgaan. We vinden het heel leuk en fijn dat we hierin mogen en kunnen meedenken en onze ideeën en expertise hierin kunnen delen. We denken dat onder andere de BIM activiteit een zeer passende activiteit kan zijn voor de kinderen. We hopen dan ook dat we de BIM snel kunnen introduceren!

Donderdag 12 oktober

Gister hebben we helaas geen tijd meer gehad om onze spullen te delen met de kinderen en de begeleidsters. We hopen dat we dit vandaag kunnen doen. Aangekomen bij Swarga gaan we naar de “studie” ruimte, waar de kinderen die al klaar zijn, zich elke ochtend verzamelen. Wij kletsen alvast bij met de kinderen en ze beginnen direct over de ballonnen van de dag daarvoor. Dat is toch wel heel erg leuk om te horen! Als het daycare time is, zoals de kinderen dat zo lief zeggen, starten we de dag weer in de bekende kring. Er wordt goedemorgen gezegd met elkaar, en het Nepalese volkslied wordt gezongen. Er wordt nog na gekletst over het dinner van de dag daarvoor en dan is het tijd om aan het werk te gaan. De kinderen krijgen ieder individueel een activiteit aangeboden, gericht op hun persoonlijke doelen. We ondersteunen en helpen waar nodig. Vincent helpt een van de kinderen, het meisje voelt zich duidelijk niet lekker omdat ze heel erg verkouden is en de laptop waar ze haar opdracht op moet doen loopt vast. Ze lijkt duidelijk in zichzelf gekeerd en Vincent vraagt aan de begeleiding of hij iets mag uit proberen. Dit vinden ze goed. Het is fijn dat we de ruimte krijgen om dingen uit te proberen. Vincent haalt de massage olie die we mee hebben gebracht en vraagt of hij haar handen mag masseren. Even kijkt ze wat onwennig, maar al snel verschijnt er een grote glimlach en geeft ze aan dat ze dat wel wil. Vincent masseert haar handen en probeert op deze manier een andere prikkel te geven, op een andere manier met haar in contact te komen en haar tegelijkertijd ook te laten ontspannen, omdat ze zich duidelijk al niet lekker voelt. Ze geniet er zichtbaar van en ondanks het voor haar veel moeite kost om haar armen te bewegen strekt ze ook haar andere arm uit. De hint is duidelijk, of Vin haar andere hand ook een kan doen. Haha! Dit was heel gaaf om te zien. Na de handmassage was ze weer veel meer alert en heeft ze samen met Vin nog een reken oefening kunnen doen. Dit ging erg goed en ze had er ondanks haar verkoudheid toch lol in. Dit voorbeeld konden we mooi gebruiken om uit te leggen dat het volgen van een dagprogramma heel goed is, maar dat het even afwijken waar nodig ook heel goed kan en dat dit soms een betere uitwerking kan geven. Er komt ook nog een groep mensen langs bij Swarga, dit blijkt een oud vrijwilligster te zijn die wat vrienden laat zien waar ze gewerkt heeft. We praten wat met haar en komen er dan achter dat ze Nederlands is! Ze heeft hier twee jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan, is hier blijven hangen, heeft hier een relatie gekregen en is inmiddels getrouwd en runt nu onder andere een hotel in Kathmandu. Ze nodigt ons uit om volgende weekend naar Kathmandu te komen. Dit lijkt ons heel leuk! We spreken met een van de begeleidsters af dat er na de lunch een moment is om onze spullen te laten zien. We dachten eigenlijk dat ze bedoelde dat we het na de lunch aan haar konden laten zien, maar na de lunch verzamelde alle kinderen en alle begeleidsters zich in de ruimte waar we de spullen hadden neergezet en daar krijgen we de tijd om alles te laten zien. De kinderen en de begeleidsters waren erg enthousiast! We lieten ze de kleding zien, gehaakte dekentjes, medische spullen zoals pleisters, verband enz. De schriftjes, pennen, stiften, potloden, haar elastiekjes en klemmetjes voor de meiden, nog meer ballonnen, massage olie, schmink stiften en natuurlijk de BIM materialen. Iedereen reageerde heel nieuwsgierig en enthousiast. We verdeelde de spullen over wat in het huis moest blijven en wat mee kon naar de daycare. We deden de spullen voor de daycare terug in de koffer zodat we het makkelijk konden meenemen naar de daycare ruimte. Alle kinderen hielpen met de koffer duwen, het was zo aandoenlijk om te zien! Aangekomen in de daycare ruimte werd het middag programma aan de kant geschoven en wilde ze graag meer van de BIM zien. We besloten twee nummers te laten zien, een ontspannend nummer en een activerend nummer. Op deze manier konden de kinderen en de begeleidsters de activiteit eerst een keer ervaren. Iedereen staat er enorm voor open. Na de twee nummers, geven we de kinderen en de begeleidsters de tijd om alle materialen te bekijken. Het is leuk om te zien dat de begeleidsters net zo enthousiast zijn als de kinderen, ze willen alles ervaren, weten en doen. Dit maakt het voor ons heel leuk! Door alle enthousiasme valt er weinig structuur aan te brengen en we besluiten daarom ook dat het prima is dat iedereen op deze manier kennis kan maken met de voorwerpen en de muziek. We spreken af dat we morgen het BIM boekje (wat Vincent vertaald heeft in het Engels) zullen meenemen en dat we de komende dagen de focus zullen leggen op het uitleggen en aanleren van de essentie van deze activiteit en het stap voor stap aanleren van de activiteit zelf. We hebben uiteraard al veel uitleg gegeven over de activiteit en de essentie er achter, maar oefening en herhaling baart kunst, dus de komende tijd zullen we elke dag met de BIM bezig zijn. Super enthousiast gaan we terug. We drinken nog wat koffie bij het tentje waar we inmiddels elke dag een bakkie doen. De jongen die er werkt vind het erg leuk dat we elke dag komen. We rusten daarna nog wat in onze kamer en gaan ‘ s avonds de stad nog even in om wat te eten. We willen de geslaagde dag vieren en bestellen een flesje wijn. Omdat ik al eerder een aanvaring heb gehad met een hele zoete rode wijn (wat hier erg gebruikelijk is) vragen we specifiek om een droge rode wijn. We hebben het geprobeerd zullen we maar zeggen.. Want wat we vervolgens kregen was meer met limonade te associëren dan met rode wijn. Maar dat mocht de pret niet drukken! De twee Noorse gasten kwamen het zelfde restaurantje binnen lopen en hebben dus gezellig met ons meegegeten.

Vrijdag 13 oktober

Waar wij altijd wat huiverig zijn voor vrijdag de 13de hoefde we ons hier geen zorgen te maken, hier was het namelijk good Friday. Dus in plaatst van bang te zijn voor ongeluk, zaten we veilig vandaag. We starten de dag weer in de kring met de gebruikelijke activiteiten als het goedemorgen zeggen, het Nepalees volkslied zingen en als kring activiteit, staat er vandaag zingen op de planning. Dit was een gezellige bedoeling en na de kring gaat iedereen weer individueel aan het werk. We spreken af dat Vincent vandaag mee loopt bij de fysio en ik op de daycare. De begeleidster van de fysio is erg enthousiast over de BIM activiteit en zij wil deze dan ook graag gebruiken tijdens de fysio sessies en 1 op 1 momenten die ze daar met de kinderen heeft. Ook geeft ze aan meer te willen doen met ontspannende muziek, wat mogelijk kan meewerken aan de lichamelijke ontspanning van de kinderen. We zullen opzoek gaan naar ontspanningsmuziek! Op vrijdag hebben de kinderen daycare tot 13.00uur. Er wordt dan met elkaar geluncht en na de lunch kleed iedereen zich om. Ow dat heb ik nog helemaal niet verteld! De kinderen dragen hier net als schoolgaande kinderen een schooluniform voor de daycare. Als iedereen is omgekleed verzamelen we ons in een andere ruimte. We blijven vandaag tot ongeveer 15.30uur om met de kinderen te spelen. We spelen het Nepalees bordspel met de fiches, wat we tijdens de trekking hebben leren spelen, we spelen uno, een kaartspel dat hier duidelijk favoriet is en daarna spelen we met z’n allen met de lego. Heerlijk jeugd sentiment was dat laatste. Rond 16.00uur gaan we weg. We drinken een bakkie koffie en proberen nog wat geld te halen. Geld halen is nog steeds een ding helaas. De banken zijn nog steeds niet allemaal aangevuld, niet alle knoppen werken of ze zijn al weer opnieuw leeg omdat er weer een ander festival voor de deur staat. Ook hebben ze onderhoud aan de bank, waardoor we niet met onze Visa Card kunnen pinnen.. En laten we daar nou net het geld op hebben staan… Afijn, dat lost zich hier ook wel weer op! We hebben afgesproken om met Kat, die we tijdens de reis naar Pokhara hebben ontmoet, wat te eten. We eten in een restaurantje waar het eten heel erg lekker is, maar waar de bediening een beetje bijzonder verloopt, we wachten bijna een uur op ons eten, dan krijgt Kat haar eten, na 10 minuten komt mijn eten en als wij het bijna op hebben krijgt Vincent zijn eten. Haha het gaat hier soms zo bijzonder allemaal….. Na het eten gaan we terug naar het guesthouse waar er een feest aan de gang is. De hele familie van Krishna en Roshani is er, dus het is een gezellige bedoeling. We doen nog een drankje mee (rijstbier) en gaan daarna lekker slapen.

Zaterdag 14 oktober

Vandaag was onze vrije dag. We hebben lekker uit geslapen, op ons gemak opgestart en zijn toen de stad in gegaan. We zijn nog naar een ander deel van Bhaktapur gelopen waar we nog niet eerder waren geweest. Ook hier was het weer erg mooi. We vonden hier ook nog cd's voor het kinderhuis.Verder hebben we een bakkie gedronken en lekker geshopt vandaag. Op het plein vlak bij ons guesthouse was het een drukke bedoeling met veel mensen en veel muziek. We zijn nog naar de winkel geweest van de man waar we eerder lange tijd mee hebben gepraat en de helende ketting hebben gekocht. Hij herkende ons meteen en voor we het wisten waren we op een krukje neer gezet en was hij thee voor ons aan het maken! Hij vond het zo'n eer dat we nog eens langs kwamen. We wilde wat souveniers kopen en dit wilde we graag bij hem doen. Hij voelde zich zo vereerd en hij vond het zo leuk dat we zo geïnteresseerd waren in alle verhalen, terwijl wij het juist zo leuk vinden dat hij dat allemaal met ons wilt delen. Zeker een uur hebben we daar gezeten en hij heeft ons weer vele mooie verhalen verteld. We kochten mooie souveniers en krijgen ook weer vanalles cadeau. Vincent kreeg een beeldje voor goed geluk en ik kreeg oorbellen. Ook kregen we allebei een "ohm" teken. Terug bij het guesthouse kletste we nog wat met Krishna over het kinderhuis. We friste ons daarna wat op en zijn toen nog een hapje wezen eten met Jorgen en Camilla, de Noorse gasten. Morgen beginnen we om 07.00uur in het Kinderhuis, dus we gaan lekker slapen.. Veel liefs! xx