Afscheid nemen van Swarga

26 oktober 2017 - Bhaktapur, Nepal

Woensdag 25 oktober

Vandaag is al weer onze laatste werkdag.. De tijd is opeens gevlogen! Er staat nog een laatste outing day op de planning, dus dat beloofd een goede afsluiting! We starten weer om 07.00uur. We maken veel foto’s met de kinderen. Na het ontbijt maken de kinderen zich klaar voor de daycare. Wij lopen nog mee naar school met de andere kinderen en daarna is het tijd voor de daycare. We starten in de kring met de gebruikelijke rituelen en daarna is het tijd voor een spel. Wij mogen een spel kiezen. We besluiten om een Nederlands spelletje te leren. Namelijk zakdoekje leggen. De kinderen vinden het heel leuk en we hebben de grootste lol! Één van de meisjes kan het liedje zelfs een beetje meezingen. Super leuk! Hierna is het tijd om ons klaar te maken voor outing day. Jorgen en Camilla gaan vandaag ook mee. We willen heel graag de kinderen schminken dus de begeleidster stelt voor om dit keer niet te ver weg te gaan, zodat we genoeg tijd hebben om te schminken. Het jongetje waar we de rollator voor hebben geregeld kan vandaag voor het eerst met zijn rollator op pad. Hij gaat als een speer! Hij is zo trots! En wij ook!! We gaan naar een tempel vlakbij het kinderhuis. Hier is een mooie plek om te zitten. De schminkstiften die we hebben meegebracht uit Nederland komen te voorschijn en voor we het weten is iedereen druk in de weer, iedereen moet er aan geloven! En niet alleen het gezicht ook armen worden meegenomen! Het is een kleurrijke bedoeling. Het lijkt wel op ons eigen festival met alle kleuren! We hebben er grote lol in en het is heel erg gezellig. We genieten volop! Wederom met zoiets “simpels” zijn ze zoooo gelukkig! We lunchen hier ook en na de lunch spelen we nog een soort verstoppertje met voorwerpen. De begeleidster verstopt voorwerpen en de kinderen moeten deze zoeken. Uiteraard doen wij ook enthousiast mee! Hierna gaan we rustig terug naar het kinderhuis. De kinderen gaan lekker douchen en wij gaan met Shanti het doek ophalen. Ze heeft gister de stof nog bij de naaister gebracht en vandaag kunnen we het al weer ophalen. We gaan naar een soort huis waar boven een kamertje is met een hele ouderwetse naaimachine. Het is wonderbaarlijk hoe snel ze de grote lappen aan elkaar heeft gekregen! We laten nog even zien hoe we de lus willen hebben en deze maakt ze er ter plekke aan. We brengen het doek naar de fysio ruimte en gaan dan nog een keer naar de apotheek. Dit keer is de apotheek wel open, maar is het medicijn niet op voorraad.. Je moet hier geen haast hebben met je medicatie! We besluiten om Shanti geld te geven zodat ze de medicijnen de volgende dag op kan halen. We gaan even naar het guesthouse om ons op te frissen en om 17.00uur zijn we weer terug bij het kinderhuis. We mogen het komende uur invullen met activiteiten. De jongens willen nog heel graag een keer voetballen met Vin, dus zij gaan buiten voetballen en ik ga binnen nog één keer de BIM doen. De kinderen die normaal naar school zijn en voornamelijk een lichamelijke beperking hebben, zijn nu ook aanwezig en ik ben benieuwd of deze activiteit voor hun ook leuk kan zijn. Ik weet zeker dat het lichamelijk heel fijn voor ze kan zijn, maar het is toch even aftasten wat ze er van vinden… Maar ze zijn heel nieuwsgierig, dus ik leg uit wat de activiteit in houd en dat ze het mogen ervaren en dan zelf kunnen aangeven of ze het iets vinden. Maar al snel zijn ze super enthousiast! Ook de Didi’s komen kijken en één didi komt er bij zitten. Ik vraag of zij het ook wilt ervaren en dat wil ze heel graag. Hier ben ik heel blij om, omdat ze dan ook weet wat het is en wat het inhoud. De kinderen zijn enorm enthousiast en ik voel me heel voldaan! Het is gewoon gelukt! De BIM heeft z’n plekje gekregen hier in het kinderhuis in Nepal! Vin kwam er ook bij zitten met de jongens en dan komt Shanti om te vertellen dat we alle spullen die we gekocht hebben mogen gaan halen. Er komt een afscheidsritueel voor ons waarbij we een Tikka krijgen en een bloemetje voor goed geluk en een veilige reis terug naar huis. Ook krijgen we allebei een boekje met allemaal tekeningen van de kinderen. Hierna geven we de kinderen de spullen die we gekocht hebben. De schoenen, truien, broeken, voetballen enz. Ze zijn er enorm blij mee! Als laatst delen we de dagboekjes uit en lezen we samen met de kinderen de verhalen die we hebben opgeschreven. We spreken af dat we morgen nog even gedag komen zeggen voor we weg gaan. Heel trots en met een voldaan gevoel gaan we terug naar het guesthouse. We vinden het wel heel jammer dat het er al weer op zit en we gaan de kinderen ook zeker enorm missen! Maar we hebben kunnen doen en kunnen brengen wat we graag wilde en daarnaast hebben we ze ook financiën enorm kunnen helpen. We gaan nog uit eten met Krishna en Kiran en morgen is het tijd om onze spullen in te gaan pakken…

Donderdag 26 oktober

We staan bijtijds op en beginnen met het inpakken van onze spullen. We hebben een maand uit onze koffer geleefd dus het is op zich niet zo veel werk om alles in te pakken. We dachten eigenlijk met één lege koffer terug te gaan, aangezien we merendeel voor het kinderhuis hadden meegenomen. Maar de ruimte heeft zichzelf al weer opgevuld met kleding die we hier gekocht hebben en met vele souvenirs. Ook nemen we alvast een aantal spullen voor Krishna mee die eind van het jaar naar Nederland komt. Uiteindelijk is het een hele uitdaging om de koffers dicht te krijgen en moet ik er zelfs op gaan zitten terwijl Vin de koffer probeerde dicht te krijgen… Net als op tv! Altijd al eens willen doen hihi.. We ontbijten met Jorgen en Camilla en daarna zaagt Vincent onze wandelstokken nog door zodat we ze mee kunnen nemen in de koffer. We hebben bedacht dat we er fotolijstjes van gaan maken met foto’s van dit onvergetelijke avontuur. Als alles ingepakt is gaan we nog even langs Ray (de man van de mooie winkel) om gedag te zeggen. Hij is er niet op het moment dat we langs komen en z’n broer gaat hem gelijk bellen en voor Vin het weet heeft hij hem aan de telefoon. Hij komt er zo snel mogelijk aan! We hebben gezegd dat hij rustig aan kan doen, dus we gaan eerst een bakkie koffie drinken en komen later terug. Als we terug zijn, komt hij ook aangesneld. Hij vind het geweldig dat we nog langskomen! Voor we ook maar iets hebben kunnen zeggen is hij al wat te drinken voor ons aan het halen. We hebben nog even met hem zitten kletsen en dan zeggen we hem gedag. Als we terug komen in Nepal hebben we in ieder geval onderdak want hij heeft ons al een logeerplek aangeboden! Hierna gaan we naar Swarga om toch echt gedag te zeggen tegen de kinderen en de begeleidsters.. We hebben nog één cadeautje en dat is het doek dat we hebben laten maken voor één van de BIM activiteiten. Het is een soort tent waarmee je op de muziek om het kind kan gaan en je kunt ook samen in de tent, waardoor je een soort kleine prikkelarme ruimte creëert (zie ook de foto’s). We geven het aan Tulasha en demonstreren ook gelijk even hoe het werkt. Ze is er heel enthousiast over en we proberen het gelijk uit met het kindje dat op dat moment fysio heeft. Dan is het moment daar en moeten we echt gedag gaan zeggen.. Dat is toch wel even heel moeilijk.. Of je het nu wilt of niet.. Je sluit ze toch in je hart. We geven iedereen een hele dikke knuffel en een dikke kus, we bedanken alle begeleidsters en dan is het moment daar…En loop je weg bij de plek waar je in korte tijd zoveel hebt geleerd, zoveel hebt opgebouwd en nu niet weet wanneer je daar weer terug komt…Maar toch gaan we heel voldaan en met een trots gevoel weg!

We hebben nog tijd over, omdat ik een klein foutje had gemaakt in de vliegtijd.. Ik was er van overtuigd dat we 17.00uur zouden vliegen, maar dit bleek pas 19.20uur te zijn. Geen idee hoe ik bij 17.00uur kwam! Want nergens op het hele formulier stond iets met 17.00uur. Afijn! Dat gaf ons weer wat meer tijd.. En we gingen dus nog voor één laatste keer naar het grote shopping center. Vincent had hier jasjes gezien en wilde deze nog graag kopen. Dit dezen we en we besloten om nog iets te lunchen en dan weer terug te gaan naar het guesthouse. Helaas liep alles toen even anders, want van dat eten liep ik een voedselvergiftiging op…. Twee uur voor vertrek! Je verzint het toch niet! Uiteindelijk heeft Krishna ons halverwege opgehaald en naar het guesthouse gebracht. Ik was heel erg aan het spugen en lag meer dood dan levend op de bank, terwijl Vincent alle spullen naar beneden ging halen. Uiteindelijk begon de tijd toch echt te dringen, dus beroerd of niet, ik moest de auto in naar het vliegveld. Maar dit alles ging niet zonder een afscheidsritueel, dus een beetje anders dan waarschijnlijk de bedoeling was, kreeg ik toch nog een Tikka op mn hoofd gedrukt, een sjaaltje om geknoopt en een bosje bloemen, dit alles voor een goede terug reis. Krishna bracht ons naar het vliegveld. Het was gelukkig niet heel druk op het vliegveld dus dat verliep allemaal redelijk soepel. De vliegreis was iets minder fijn dan we ons hadden voorgesteld, maar eenmaal in Dubai hadden we al weer iets meer mogelijkheden. Ik had inmiddels al m’n eten tot aan m’n ontbijt er uitgegooid dus ik begon wel weer honger te krijgen… Dus zo zat je om 01.00 ‘s nachts (eigenlijk bijna 03.00uur ‘s nachts voor ons) aan een pompoensoep en risotto! Ik was werkelijk in de 7de hemel! Daarna heb ik me op een ligstoel geïnstalleerd en heb ik wat geslapen. Vincent kon niet slapen, dus die is Dubai airport gaan ontdekken. Ik moest heel vaak naar de wc, maar gelukkig was dat hier minder erg, met een voorverwarmde wc bril en allerlei hygiënische snufjes! We moesten overnachten op Dubai airport omdat we daar een overstap hadden van 8 uur. We hebben niet heel veel geslapen, maar op zich ging de tijd nog best snel. Er is gelukkig genoeg te zien op Dubai airport. In de vroege morgen vlogen we van Dubai terug naar Amsterdam. Deze vlucht was weer een stuk luxer, wat het zieke gevoel een beetje beter maakte. We hebben ongeveer drie films gekeken en nog wat geslapen en toen waren we weer in Nederland! Daar stonden onze moeders met een ballon op ons te wachten! Ook Marloes was er! Die stond met een bakje fruit klaar en ook m’n opa en onze vaders stonden ons op te wachten! Dit was super fijn! Toen ik ons huis binnenstapte moest ik gewoon huilen! Dat dit allemaal van ons is...

Dit was echt een geweldige en onvergetelijke reis! We hebben zoveel gezien en zoveel meegemaakt. Zo dicht bij de mensen kunnen zijn, zoveel mogen ervaren van de cultuur en gebruiken, zoveel geleerd over het geloof. Dit was ook heel mooi en fijn, want hierdoor waren dingen ook beter te begrijpen voor ons. Dit hielp ons weer in het werken in het kinderhuis. En wat een geweldige ervaring was het dat we voor heel even deel uit mochten maken van dit "team". We hebben diep diep respect voor de vrouwen die hier dag in dag uit kijhard werken, zonder ook maar enigszins mopperen of wat dan ook…En dan de lieve kids… die we heel erg zullen missen! Maar die voor altijd een plekje in ons hart hebben!

Foto’s

4 Reacties

  1. Caroline:
    31 oktober 2017
    Welkom terug! eerst slapen en bijkomen! Dit zit voorlopig nog in jullie hoofden en harten. Dank voor het mee mogen leven via dit blog!
  2. Wil van Berkel:
    31 oktober 2017
    Ik lees dit met kippevel op mijn armen en tranen in mijn ogen.
    Fantastisch om te lezen
  3. Je opa:
    31 oktober 2017
    Dank voor al de mooie verhalen,ik heb ervan genoten.
  4. Marloes:
    1 november 2017
    Wat hebben jullie veel kunnen betekenen voor de mensen daar! Trots op jullie!